23-12

23-12

Naast alle positieve berichten, waarvoor duizend maal dank, zijn er ook wat negatieve reacties onze kant opgekomen. Waaronder klagten ofer spelingvauten en daarnaast commentaar over de lengte van de verslagen. De spellingsfouten zijn van mijn hand, daarvoor mijn excuses(bedenk wel dat ik de meeste verslagen op een Spaanse telefoon typ). Voor de lengte van de verslagen bieden wij echter absoluut geen excuses aan. U wilt het zelf tenslotte lezen. En daarnaast kunnen wij hier ook niet veel aan doen, want we beleven nou eenmaal veel avonturen. Hadden wij ook niet kunnen voorzien toen we deze blog aanmaakten.

Wel willen wij u als lezer enigszins tegemoet komen. Daarom hebben wij twee oplossingen bedacht. Als eerste willen we waar mogelijk vaker een verslag uploaden. Daarnaast hebben wij het de afgelopen anderhalve week(en gaan wij de aankomende week) het rustiger aan gedaan.

Desierto de Tatacoa
Nadat we totaal uitgeput van een dubbele nachtbus aankwamen in de woestijn, hebben we als ontbijt een locale delicatesse gegeten. Deze maaltijd was groter dan dat menig hollander bij het avondmaal nuttigd. De Colombianen houden schijnbaar van veel en lekker eten: TOP! Hierna hebben we getracht de broodnodige slaap in te halen maar die opgave bleek vrij lastig bij 45 graden celcius. Met de ogen dicht gingen we bij zonsonderdag toch maar de woestijn ontdekken. Gelukkig deden we dat, want het was een hele bijzondere plek. Een mix tussen de grand canyon en de woestijn van lucky luke. Hier ook de zoveelste prachtige zonsondergang van onze reis gezien. Dat went nooit.

Toen snel weer wat plaatselijks gegeten, de geit die 's middags vrolijk rondhuppelde, en toen door naar de beroemde sterrenwacht. Onderweg naar het observatorium viel onze mond al open van verbazing. Zoveel sterren hadden we nog nooit gezien. Eenmaal boven werden we gelijk naar een telescoop gestuurd. Een grote rode bol, Mars! Daarna naar de volgende: een grote lichte bol met wolken, Jupiter! Ook toonde hij(Xavier de sterrenkundige) ons nog diverse sterrenstelsels via de drie telescopen. Na dit spectakel waren wij eigenlijk al tevreden, maar er kwam nog een hele les achteraan. Xavier wees tijdens deze astronomieles met zijn lazer allerlei sterrenbeelden, sterrenstelsels en andere wonderen van het heelal aan. Ademloos hoorden wij zijn monoloog aan. Terug bij het hostel genoten we vanuit de schommelstoelen nog een aantal uurtjes van alle vallende sterren die hoog aan de hemel vlogen en vielen onze ogen langzaam dicht.

Bogotá

De hoofdstad van dit tot nu toe fantastische land. Bij aankomst stonden wij schijnbaar vragend en nietswetend te kijken, want binnen de kortste keren werden we door verschillende mensen geholpen. Een hostel werd voor ons geregeld, informatie verzameld en een taxi werd aangehouden. Het scheelde niet veel of ze droegen ons naar het hostel. Het hostel was heel netjes en de sfeer was heerlijk relaxed.

Mede daardoor werd ons plan om tussendoor nog naar Salento te gaan voor drie dagen al snel omgevormd naar een week niets doen. Zo hebben we richting de 20 films gekeken, diverse lunches gemaakt en vooral weinig gedaan. Maar, en daar komt het, we hebben wel heel veel culturele dingen gedaan. We zijn naar een expositie in het gemeentehuis, een zout cathedraal, het nationaal historisch museum, het goud museum(grootste goudtentoonstelling ter wereld) en voor ons het hoogtepunt het Modern Art museum geweest. Zo hebben we van de week niets doen toch nog wat moois gemaakt.

Ook hebben we een hele mooie avond stappen meegemaakt. Die Colombianen weten wel wat dansen is. Totaal opgedost gaan ze over het algemeen binnen een uur totaal straalbezopen helemaal los op de dansvloer. Sven en ik zijn binnen 5 minuten na aankomst al gelijk versierd. Helaas was dit de enige lelijke vrouw in de tent(pff wat een mooie vrouwen trouwens, om stil van te worden zelfs Sven). Ze was ook niet zo makkelijk af te wimpelen. Toen zagen we hem staan, een hele grote donkere man die haar goed in de gaten hield. Het werd ons ineens duidelijk. Hij was de pooier en zij de hoer. Snel maar vergeten. De rest van de avond werden we weer uitgedaagd om onze heupen te laten zwieren en hebben we flink genoten van het dansen de muziek en de mooie dames. Zelfs nog even een underground afterparty meegemaakt tot de politie het rond vieren genoeg vond en de festiviteiten afkapte.


San Andres Island!
Eindelijk was het dan zover: onze welverdiende vakantie. Want geloof het of niet, maar van reizen wordt je doodmoe. En wat doe je als je een drukke tijd achter de rug hebt? Juist een weekje(bij ons negen dagen) lekker even helemaal niets. De heenweg was nog even spannend, want er was iets mis met het ticket. Maar gelukkig ging alles goed, zoals die positieve wijsneus van een Sven uiteraard al voorspeld had. Na een korte vlucht van twee uur konden wij dan ook de warme vochtige lucht van het tropische eiland bij nacht(we kwamen om half 4 aan) begroeten.

Een kort nachtje later waren we nog steeds moe, dus besloten we maar de nachtrust voort te zetten op het strand. Het witte strand met de lichtblauwe heldere zee (palmboompjes aan de zijkant, alles erop en eraan! Echt een bounty-eiland) zorgden er echter voor dat we een uurtje met ons hoofd onderwater op zoek naar vissen waren. Nadat dit onze laatste energie had verbruikt hebben we heerlijk in de schaduw verder geslapen.

Voor de eerste avond hadden we besloten om een fles rum en wat te snacken te kopen en dit heerlijk onder een palmboom te nuttigen voordat we zouden gaan avondeten. Top plan! Onze uitvoering daarentegen was wat minder. Binnen een uur was de fles leeg(op onze legen magen) en waren wij totaal dronken. Na een dronken duik in de zee zijn we half onderkoeld na een moeilijke looptocht in het hostel gekomen en om 8 uur zonder avondeten in slaap gevallen.
Dit is tenminste hoe we denken dat het gegaan is. We hebben beide namelijk geen benul van hoe we zo nat zijn geworden en hoe we thuis zijn gekomen. Het lichtje was goed uitgegaan. En de volgende ochtend hadden we dus naast een gigantische kater ook nog eens geen besef van wat er zich afgespeeld heeft, en ik kan je vertellen, dat is geen fijn gevoel.

Om de tweede dag niet verloren te laten gaan aan een kater zijn we toch maar iets gaan ondernemen. We gingen naar la piscanita(het zwembadje). Dit was ook eigenlijk echt een zwembadje, maar dan in de zee en met honderden vissen. Je kreeg bij de entree stukjes brood die je aan de vissen kon voeren. Dus binnen de kortste keren waren we bedolven onder de vissen. Toen het brood op was vonden ze ons niet meer zo interessant en gingen ze naar de volgende toeristen. Zo konden wij mooi het koraal en alle andere kleine visjes gaan bekijken. De meest fantastische vissen kwamen voorbij! Alle kleuren van de regenboog, de meest gekke vormen en zelfs ze nemo visjes waren van de partij! Hierdoor werd het verlangen om echt te gaan duiken enorm aangewakkerd en of we dat zijn gaan doen blijft een raadsel tot het volgende verslag!

Dit verslag is al een aantal dagen geleden geschreven, maar door het gebrekkige internet en de luiheid van de reparateur duurde het tot vandaag voor we het konden uploaden.
Inmiddels is het ook bijna kerst en bij deze willen wij jullie dan ook hele fijne dagen wensen. We hopen dat jullie het allemaal heel gezellig hebben en als je denkt dat wij het slecht hebben omdat we niet thuis zijn met kerst(is ook best jammer), bedenk dan dat wij wel op een Bounty-eiland zitten! Medelijden is niet nodig!

Feliz Navidad!!

Sven & Jip

Voor de liefhebbers nog een extra stukje:

Oh wat ga ik je missen. Vanaf het moment dat ik je zag was ik op slag verliefd. Één blik was daar voor nodig. Jij was daar tussen duizend anderen, maar je sprong er voor mij boven uit. Van die anderen moest ik niets, ik wilde maar één ding en dat was jij. Gelukkig stond het lot dat toe en al snel kon ik je in mijn armen sluiten. Ruim drie weken waren we samen, mooie weken. We reisden samen door Ecuador en zelfs ook nog een stuk door Colombia. Het leven was mooi met zijn tweeën, te mooi om waar te zijn blijkt nu. Wat kan ik me voor mijn kop slaan. Waarom heb ik je laten gaan. Ik zag het al voor me, wandelend over San Andres Island genietend van de ondergaande zon. Samen. Helaas mag het niet zo zijn, want jij bleef achter in die bus en ik vertok, zonder jou vaarwel te zeggen. Ik zal hopelijk ooit het geluk met een ander vinden, alleen zal die jou nooit kunnen evenaren. Misschien, heel misschien, als de Colombianen net zo eerlijk zijn als dat ze vriendelijk zijn, brengen ze ons weer bij elkaar. Dit is echter valse hoop ben ik bang.. Lieve lieve hoed, ik zal je altijd blijven beminnen en ik ga je ontzettendontzettend erg missen....