33 dagen voor het einde
Door: Svenenjip
Blijf op de hoogte en volg Sven/Jip
05 Februari 2013 | Argentinië, Salta
Zo daar zijn we weer. Ongeveer een maandje en vele gebeurtenissen verder. Lang verslag dus waarschijnlijk weer..
Cartagena
We waren in dit stadje aangekomen 's ochtends vroeg om 7 uur en het was alweer bloedheet. Na zo'n acht hostels geprobeerd te hebben(hoogseizoen) kwamen we uiteindelijk bij een klein en knus hostel aan die tussen de Argentijnen nog wel twee bedden vrij had. Omdat het overdag zo belachelijk heet was konden we eigenlijk niet zoveel doen. Zelfs aan het strand was het overdag niet te houden. Een geluk bij dit ontzettende ongeluk was dat het hostel een fantastische openluchtkeuken had. De week in Cartagena zag er ongeveer zo uit: 10.05 opstaan(10.00 ging de airco uit, dus vijf minuten later was het 35 graden), ontbijt halen + eten, Spaans leren, naar de supermarkt voor lunch/ avondeten, koken + lunchen, om vier uur door de bloedhete namiddagzon naar het strand, zwemmen tot de zon onder is, avondeten, de stad verkennen onder het genot van een biertje en rond elf uur was de kamer weer koel dus konden we weer naar bed. We zijn nog nooit zo moe geweest van luiheid.
Wel hebben we twee belangrijke dingen geregeld:
Ten eerste een Argentijnse BBQ, een van de belangrijkste redenen van onze reis staat nu gepland in onze laatste week in Buenos Aires! Onze kookkunsten waren namelijk niet onopgemerkt gebleven. Telkens wanneer we weer zaten te smikkelen van onze maaltijd keken verschillende Argentijnen ons met jaloerse ogen aan. Op onze uitnodiging om voor ze te koken zeiden ze dan ook volmondig SI! En zo kwam het dat wij de volgende dag met 5 Argentijnen aan een heerlijke garnalencocktail met bietensalade en apple crumble na zaten! Ze vonden het zo lekker dat we na afloop de uitnodiging voor de BBQ ontvingen! CHECK staat in de agenda!
Ten tweede moesten we een besluit nemen over onze reis. Een belangrijk doel(na de bbq) van onze reis is namelijk Patagonie, het zuiden van Argentinië, met haar geweldige natuur. Nou is het zo dat dit alleen belachelijk duur is, zo duur dat wij het niet kunnen betalen. We hadden er daarom al over nagedacht om te gaan werken, maar we zijn op reis, niet op werkvakantie dus dat ging niet door. We hebben daarom besloten om drie weken eerder terug te gaan zodat we weliswaar iets korter de tijd hebben, maar de tijd die we hebben wel volledig kunnen genieten en alles kunnen doen wat we willen. Wij zelf zijn hier nog steeds erg gelukkig mee, want we plukken er nu de vruchten van!
Parque Nacional Tayrona
Na de week niets doen was het dan toch weer tijd om de wereld te ontdekken. De tocht ging naar Santa Marta, of eigenlijk naar parque Tyrona. In de bus zaten twee Nederlandse meisjes(dames, de een heeft een eigen bedrijf(Marelle) en de ander neemt na het behalen van het Fysiotherapie-diploma direct een praktijk over voor een maand(Lous), dus echt meisjes kan je ze niet noemen) die toevallig ook naar het beloofde oord trokken. Na het uitstekende navigatiewerk van Lous zijn we dan ook samen naar het park vertrokken. Dat het mooi zou worden bleek wel toen we na aankomst met de bus nog 2,5 uur moesten lopen door de jungle. Er is namelijk geen normale weg ernaartoe. Onderweg namen de Patron(Marelle) en Sven de nodige foto's van onder meer aapjes mieren vogels en ander gespuis. Daarnaast werd er gekletst alsof we elkaar al jaren kenden, het voelde heel vertrouwd.
Na de wandeling kwamen we lichtelijk bezweet aan bij het kamp voor de eerste nacht. De hangmatten hingen er heerlijk bij en het geluid van de zee ruiste in onze oren. Snel de tassen gedumpt en naar het strand. Een ruige zee met een wit zandstrand tussen de grote rotsen aan de rand van het oerwoud. Het paradijs op aarde.
Na een te gekke zonsondergang wat gegeten te hebben kwamen de kaarten op tafel. Een spel met presidenten, vice-koningen en iemand die de kaarten moest rapen, KLOOTZAK. Zo ging het spel nou eenmaal, excuus voor het taalgebruik. Door het grappige spel, de natuurlijke omgeving, de gemakkelijke en gemoedelijke sfeer en de heerlijke onoplettendheid van Marel hebben we met z'n allen gelachen als nooit te voren. Alle onbelangrijke problemen als heimwee, thuis en werk werden vergeten en het werd een avond om niet te vergeten. De avond ging snel voorbij en voor we het wisten lagen we zij aan zij in de hangmatten te snurken in de o zo comfortabele hangmatten, Ahum.. Waarom lijken die dingen in films toch zo goddelijk?
Na een vroege zonsopgang gezien te hebben maakte ik de rest van de groep wakker, ontbeten we en liepen we naar het tweede kamp toe. Wat we daar aantroffen is niet met woorden te omschrijven, daarom komen de foto's snel jullie kant op en als voorproefje alvast een refrein:
''op een onbewoond eiland
loopt niemand voor je neus
ja je voelt je d'r blij want
lekker leven is de leus
geen, pietsie pech want je hoeft er niets
valt er niet van je fiets
ligt op je luie haidewiets
drinkt met je billen bloot
melk uit een kokosnoot
je wordt vanzelluf groot
op een onbewoond eiland
zijn alle dagen fijn
op een onbewoond eiland
daar zou ik willen zijn''
Dus na een dag heerlijk aan het stand, lekker eten en dubbel liggen om kaartspelletjes en een uitbeeldspel was het alweer tijd om te gaan slapen, de mannen stoer nog een keer in een hangmat, de dames ''comfortabel'' op de grond in een tent. De volgende ochtend wilde ik toch graag laten zien hoe mooi de zonsopgang, dus maakte ik ze allemaal wakker. Op Marel na, die bleef nog lekker liggen. Daarna lekker ontbijten en een half dagje strand(Sven niet die was verbrand, smeren helpt dus toch goed). Op de terugweg naar de bewoonde wereld probeerden we het spel Backup te begrijpen, maar de uitleg was enigszins verwarrend. Na een half uur hadden we het eindelijk onder de knie en vlogen de beroemdheden over tafel. De wandeling bergop ging daardoor lekker snel voorbij.
Om deze fantastische twee dagen goed af te sluiten en omdat Sven en ik een grote mond hadden over onze kookkunsten hebben we die avond nog samen een bietenrisoto gegeten. Waarna we alle vier voldaan en tevreden onze hotelkamers opzochten met in ons achterhoofd de afspraak dat we elkaar snel in Amsterdam zouden treffen!
Toen waren we ineens na twee intense dagen weer met zijn tweeën. Het reistempo moest behoorlijk worden opgeschroefd. We hadden onszelf twee weken gegeven om naar Argentinië te reizen, inclusief vier dagen met Leonie en de hotspots van Bolivia. We vlogen op Cali en troffen daar Lous weer die met ons meereisde naar Quito. We zouden daar Leonie ontmoeten en gelijk doorgaan naar Montanita, maar we konden Leonie nergens vinden. Net toen we een hostel geboekt hadden kwam er een teken van leven van Leonie, maar we hadden al besloten om de volgende dag pas richting Montanita te gaan dus zouden we haar daar treffen.
Tijdens de extra dag in Quito lieten we Lous de stad zien. Alle mooie plekjes werden aangedaan en de gevaarlijke berg met het Maria-beeld werd beklommen. Omdat Lous de volgende dag jarig was zijn we heerlijk uit eten geweest en hebben we de lekkerste taartjes van Quito gegeten. En veel!
Montanita
Dezelfde avond nog reisden we af naar Montanita, naar het strand. We troffen een heerlijk hostel met zwembad, had Leonie toch even goed geregeld. Vier dagen van uitrusten, spelletjes, chillen en verbranden op het strand volgenden. Heerlijk even bijgekomen voor het volgende deel van onze reis.
Na drie nachtbussen, the floating islands, een korte nacht in een normaal bed en een dagbus verder kwamen we na in totaal 60 uur bus aan in La Paz de hoofdstad van Bolivia. Waar we ons reistempo lekker hoog hielden door gelijk de volgende dag de eerste Hotspot van Bolivia aan te doen.
Death Road
Het is half 7 `s ochtends we zitten in café Alexander. Met moeite krijg ik mijn ontbijt naar binnen. Ik ben ontzettend zenuwachtig. Mijn maag draait zich om, maar tegenover mij zit Jip volop te genieten van zijn omelet met champignons. Over een uur gaat het beginnen de Death Road. Met een mountainbike rijden we ´s werelds gevaarlijkste weg af. Toch maar even geniet van dit ontbijt. Het kan de laatste zijn...
Even wat voorgeschiedenis over deze onderneming. Gewoon ter verduidelijking:
De weg is aangelegd in de jaren ´30 tijdens de Chaco oorlog tussen Bolivia en Paraguay. Deze weg is een van de weinige wegen die de amazone verbindt met La Paz. Het is 65 km lang en daalt 3300 meter Je gaat vrij snel van het ijskoude berggebied naar de tropische regenwoud. Deze weg is jarenlang gebruikt als een transportweg. Later is er een nieuwe weg gebouwd van asfalt waardoor het niet meer gebruikt wordt voor transport. Alleen nog door dear devils op de mountainbike.
Deze weg is zeer smal (3.2 m) heeft geen vangrail en heeft diepe afgronden (+/- 600m). Een perfecte formule voor ongevallen die dodelijk aflopen. In 1983 is een bus met 100 passagiers naar beneden gedonderd. Later zijn er ook veel mountainbiker omgekomen. De teller staat nu ongeveer op 36 dode fietsers. De laatste is in januari 2012 omgekomen.
Dus vandaar krijg ik mijn ei niet weg. Maar we hebben wel voorbereidingen getroffen. De term "dubbel Dutch" is niet voor niets een Nederlandse term. Wij zaten dus bij de beste agency. Met de beste mountainbikes en de beste gidsen. Een goed keuze later daar meer over...
Het is nu 7:30. Mijn ei is op en we stappen dan eindelijk in de bus omhoog. We maken kennis met de groep en we gaan steeds hoger en hoger richting de sneeuwgrens. De thermokleding gaat aan en we bereiken de top van 4700 meter. In de sneeuw maken we kennis met onze gevaar/vriend op twee wielen. Het is nu inmiddels 9:30 en we dalen. Nu nog op asfalt .
Dit is easy denk ik. Het is even warmdraaien, zeg maar. We zijn de sneeuwgrens alweer voorbij en we hebben een prachtige dag uitgekozen dus de kleren gaan weer uit en we rijden naar de officiële Death Road. Daar aangekomen geeft onze instructeur Markus de laatste instructies. Belangrijkste: kijk niet teveel om je heen . De omgeving is prachtig maar ook gevaarlijk. Kijk je naar links dan draait je lichaam ook naar links en spoedig naar beneden. En dan is het tijd om te beginnen:
Ik tril. Fuck! waarom tril ik. Adrenaline giert door mijn lichaam en we zijn nog niet eens begonnen. En het enige waar Jip over klaagt is dat hij dorst heeft. Klote waar ben ik aan begonnen. Markus legt nog even uit dat we links gaan rijden. Niet aan de bergzijde van de weg maar langs de afgrond. Ik geloof mijn oren niet, maar ik heb geen tijd om hierover te klagen want het is mijn beurt om te gaan. En daar ga ik. Ik ga gewoon echt! Ik fiets over de Death Road. Wat ben ik een idioot. Nee Sven dit is niet het moment om je ogen dicht te doen. Je moet fietsten!
Dit is een kort stukje uit mijn gedachte. Een half uur later voel ik me kiplekker op de fiets en ben ik al lekker aan het scheuren. En man wat is dit kicken zeg. Het is ontzettend mooi en we genieten er allemaal van. De tijd vliegt voorbij en voor ik het wist zat ik al aan de lunch. We hebben op dat moment 1/3 erop zitten en we hebben het steilste stuk achter de rug. Maar waarschuwt Markus ons. Het komende stuk is minder stijl, maar wel smaller en 80% van de ongelukken gebeurd in dit stuk.
En daar gaan we weer. Bocht 1....Bocht 2,3,4,5,6. REMMEN! Wat is hier aan de hand denk ik. Een file van 4 bussen midden op de weg. En er is paniek, het hangt in de lucht. De Death Road bewijst zijn naam, er is iemand naar beneden gedonderd. Zeker 30 meter op een heel steile afgrond. En nu bewijst de dubbel Dutch zijn waarde, want wij zijn de enige maatschappij met een reddingsset met touwen e.d. Zonder ons kon deze man echt nooit gered worden. En het is ongelooflijk, want hij is gewoon ongedeerd. Geen botbreuken helemaal niks. Echt een WONDER.
Zo zat ik eerst heerlijk op de fiets en nu ben ik toch weer wat onzeker. Dus ik daal nu op mijn gemak-je en veilig de berg af. En voor ik het wist kon ik toch eindelijk zeggen dat ik een echte survivor van de Death Road ben. Dus het was eindelijk tijd voor bier en ontspanning en lekker eten. Oh en wat was ik blij, zo ontzettend blij dat ik het overleeft had.
Helaas was ik nog niet helemaal veilig. We moesten nog terug via die klote weg omhoog. Met open mond staar ik Markus aan. Ik hoor mijzelf vragen of Markus het nog een keer wilt herhalen. "Yes Sven we go up the same way we went down" Met enig twijfel stap ik dan toch de bus in.
Het volgende stuk van het verslag is nogal incompleet. Ik had namelijk mijn ogen dicht het grootste deel van de reis. Want overdag was het heerlijk weer, maar `s avonds de berg op was het mistig, regenachtig en er was een harde wind. Doodeng dus! Dus 3 uur later wat als een eeuwigheid aanvoelde hoorde ik Markus de verlossende woorden zeggen: "Lady`s and Gentleman you´ve survided Death Road twice!"
Dus we hebben het overleefd en ik heb er erg van genoten. Maar ik ben nog nooit zo ontzettend bang geweest.
Death Road
Alexander Caf'e 0630 uur, ik ben licht gespannen. Dezelfde spanning die ik vroeger altijd voelde voor NK's EJK's en andere belangrijke wedstrijden. Een heerlijk gevoel! Maar bovenal voel ik honger. Tegenover me zit een bleke jongen die ogenschijnlijk moeite heeft met het opeten van zijn ontbijt. Maar hoe kan dat? Het eten is goddelijk. En hij is stil, terwijl normaal op dit tijdstip mijn oren van m'n kop afgelult worden en ik chagrijnig voor me uit zit te staren. Maar ik voel me goed, heb er zin in en ben er klaar voor!
Boven op de berg sluipt er toch wat angst in, maar het slokje alcohol doet me goed. Eerst een stuk asfalt, heerlijk zoeven we snel naar beneden. Ik ben schijnbaar een goede daler want niemand houdt de gids bij behalve ik. Dan komen we aan bij het echte begin van de Death Road(DR). Sven is lijkbleek en nog steeds stil. Ik word nu ook wat stiller. De combinatie van hoogtevrees en mijn reputatie 'onhandig' is niet heel bevorderlijk op deze dodelijke weg. Toch verdwijnt mijn angst heel snel en ga ik in het tempo van de gids mee. Springen over grote stenen, scheuren door de bochten en rijden over de richels van de afgrond hoorde er allemaal bij. De adrenaline giert door mijn lichaam en ik voel me top! Bij de pauze zie ik dat Sven er ook plezier in heeft gekregen. Hij staat met een grote grijns van geluk zijn sandwich op te eten. We weten het allebei, we gaan dit overleven!
Tot plots vlak na de pauze ineens alle volgauto's na een bocht staan geparkeerd. Dat het serieus is kan ik aan het gezicht van Marcus, de gids, aflezen. Er is iemand het ravijn in gedonderd. Maar dan zien we hem, hij zit op een boomstronk en het lijkt alsof ie zich verveeld. Hij heeft niets gebroken en dat terwijl het toch een val van 25meter naar is geweest. Wat een geluksvogel!
Na een uur wachten op onze volgauto, die het wonder moest redden, konden we eindelijk weer verder. Ik ga weer in het oude tempo verder, snel achter Marcus aan. Voor ons rijden drie trage meisjes van een andere groep. Marcus haalt ze met gemak in, want de weg is breed. Snel erachteraan, nu is de weg nog breed. Maar nee, wat doet dat wicht nu? Shit ze valt. Nee nee nee, haar fiets versperd de weg. Afremmen, shit dat lukt niet meer. Uitwijken dan, maar nee niet te veel. De afgrond is te dichtbij. PATS BOEM, daar lig ik dan een halve meter naast de afgrond, gevallen op m'n pols en heup.
Gelukkig is er snel hulp en word ik verzorgd door de volgauto. De gidsen zeggen dat ik de auto in moet en daarmee naar beneden word vervoerd. Maar nee dat wil ik niet, ik wil hem uitrijden. Ik doe alsof ik nauwelijks pijn heb en ze laten me gelukkig doorgaan naar beneden. Ik voel me als Woutje Poels, die na het prikkeldraad incident toch nog de etappe uitrijdt. En met een ontzettend overwinningsgevoel haal ik het einde waar Sven met een glimlach me staat op te wachten. We hebben het echt overleefd!
Tijdens het verzorgen van mijn wonden hoor ik echter de gids zeggen dat we de DR weer omhoog gaan met de auto en niet de veilige weg gaan nemen. Maar niet tegen Sven vertellen, hij merkt het snel genoeg. De weg terug gaat redelijk voorspoedig. Totdat het donker wordt en het gaat stormen. Tegen over me wordt iemand stiller en bleker. Hij gaat zo dicht mogelijk tegen de gids aanzitten. Alsof hij dan veiliger is. ''Als we gaan dan gaan we met z'n allen'' klonk ooit in een feestnummer en is toepasselijker dan nooit te voren. Enkele angstige uren later komen we dan toch veilig aan in La Paz. En daar horen we het heugelijke nieuws dat we een koning krijgen! Op een of andere manier staat het kippenvel op m'n armen. Die Bea!
Uyuni, Salt flats
Nadat we de volgende dag genoten hadden dat we nog in leven waren zijn we richting Uyuni vertrokken. Aldaar werden we overvallen door 20 tour operators die allemaal de tour aanboden die we wilden doen. Na er een uitgekozen te hebben de Jeep in waar we de volgende drie dagen in zouden vertoeven. We hadden geluk want we zaten met zes jongeren, terwijl de oudere toerist er veelvuldig vertegenwoordigt was. Na een stom toeristisch treinenkerkhof reden we door het water naar het midden van de Salt Flats. Deze stonden namelijk onder water doordat het regenseizoen was. Dat gaf een magisch effect. Het werd een grote spiegel, waardoor je niet meer de ondergrond zag en het leek alsof je zweefde. Als de hemel bestaat, dan ziet het er zo uit!
Voor de volgende dag wisten we niet wat we moesten verwachten. De Salt Flats hadden we immers al gehad. Afwachten dus. Er bleek nog een verbazingwekkend stuk natuurgebied aan vast te zitten. Gedurende de hele dag stonden onze monden open van verwondering. Elke berg, elk meer had op z'n minst zeven verschillende gezichten die allen net zo mooi of mooier waren dan de voorgaande. En er waren flamingo's! Verder ga ik niet beschrijven hoe het eruit ziet. Je zult de foto's moeten afwachten of er zelf naar toe gaan. Dat laatste is trouwens een grote aanrader! Dag drie was overigens het zelfde verhaal.
Argentinië!
Eindelijk zijn we er dan. Het beloofde land waarom deze reis in eerste instantie begon. Bij de grens ontmoette we twee Colombiaanse dames die woonachtig in Buenos Aires zijn. En de tweede BBQ-afspraak was geboren! Het land valt tot dusver niet tegen, integendeel het is geweldig! Behoorlijk westers, leuke mensen, heerlijke wijnen en Fantastisch vlees!
We zijn er nu twee dagen en we zijn al naar een voetbalwedstrijd geweest, hebben drie flessen wijn op(die hielpen erg met het schrijven van dit verhaal, samen met de support vanuit Nederland) en hebben de eerste stukken vlees van de barbecue naar binnen gewerkt. This country is going to be awesome!!!!
Gefeliciteerd 50!!!
Cartagena
We waren in dit stadje aangekomen 's ochtends vroeg om 7 uur en het was alweer bloedheet. Na zo'n acht hostels geprobeerd te hebben(hoogseizoen) kwamen we uiteindelijk bij een klein en knus hostel aan die tussen de Argentijnen nog wel twee bedden vrij had. Omdat het overdag zo belachelijk heet was konden we eigenlijk niet zoveel doen. Zelfs aan het strand was het overdag niet te houden. Een geluk bij dit ontzettende ongeluk was dat het hostel een fantastische openluchtkeuken had. De week in Cartagena zag er ongeveer zo uit: 10.05 opstaan(10.00 ging de airco uit, dus vijf minuten later was het 35 graden), ontbijt halen + eten, Spaans leren, naar de supermarkt voor lunch/ avondeten, koken + lunchen, om vier uur door de bloedhete namiddagzon naar het strand, zwemmen tot de zon onder is, avondeten, de stad verkennen onder het genot van een biertje en rond elf uur was de kamer weer koel dus konden we weer naar bed. We zijn nog nooit zo moe geweest van luiheid.
Wel hebben we twee belangrijke dingen geregeld:
Ten eerste een Argentijnse BBQ, een van de belangrijkste redenen van onze reis staat nu gepland in onze laatste week in Buenos Aires! Onze kookkunsten waren namelijk niet onopgemerkt gebleven. Telkens wanneer we weer zaten te smikkelen van onze maaltijd keken verschillende Argentijnen ons met jaloerse ogen aan. Op onze uitnodiging om voor ze te koken zeiden ze dan ook volmondig SI! En zo kwam het dat wij de volgende dag met 5 Argentijnen aan een heerlijke garnalencocktail met bietensalade en apple crumble na zaten! Ze vonden het zo lekker dat we na afloop de uitnodiging voor de BBQ ontvingen! CHECK staat in de agenda!
Ten tweede moesten we een besluit nemen over onze reis. Een belangrijk doel(na de bbq) van onze reis is namelijk Patagonie, het zuiden van Argentinië, met haar geweldige natuur. Nou is het zo dat dit alleen belachelijk duur is, zo duur dat wij het niet kunnen betalen. We hadden er daarom al over nagedacht om te gaan werken, maar we zijn op reis, niet op werkvakantie dus dat ging niet door. We hebben daarom besloten om drie weken eerder terug te gaan zodat we weliswaar iets korter de tijd hebben, maar de tijd die we hebben wel volledig kunnen genieten en alles kunnen doen wat we willen. Wij zelf zijn hier nog steeds erg gelukkig mee, want we plukken er nu de vruchten van!
Parque Nacional Tayrona
Na de week niets doen was het dan toch weer tijd om de wereld te ontdekken. De tocht ging naar Santa Marta, of eigenlijk naar parque Tyrona. In de bus zaten twee Nederlandse meisjes(dames, de een heeft een eigen bedrijf(Marelle) en de ander neemt na het behalen van het Fysiotherapie-diploma direct een praktijk over voor een maand(Lous), dus echt meisjes kan je ze niet noemen) die toevallig ook naar het beloofde oord trokken. Na het uitstekende navigatiewerk van Lous zijn we dan ook samen naar het park vertrokken. Dat het mooi zou worden bleek wel toen we na aankomst met de bus nog 2,5 uur moesten lopen door de jungle. Er is namelijk geen normale weg ernaartoe. Onderweg namen de Patron(Marelle) en Sven de nodige foto's van onder meer aapjes mieren vogels en ander gespuis. Daarnaast werd er gekletst alsof we elkaar al jaren kenden, het voelde heel vertrouwd.
Na de wandeling kwamen we lichtelijk bezweet aan bij het kamp voor de eerste nacht. De hangmatten hingen er heerlijk bij en het geluid van de zee ruiste in onze oren. Snel de tassen gedumpt en naar het strand. Een ruige zee met een wit zandstrand tussen de grote rotsen aan de rand van het oerwoud. Het paradijs op aarde.
Na een te gekke zonsondergang wat gegeten te hebben kwamen de kaarten op tafel. Een spel met presidenten, vice-koningen en iemand die de kaarten moest rapen, KLOOTZAK. Zo ging het spel nou eenmaal, excuus voor het taalgebruik. Door het grappige spel, de natuurlijke omgeving, de gemakkelijke en gemoedelijke sfeer en de heerlijke onoplettendheid van Marel hebben we met z'n allen gelachen als nooit te voren. Alle onbelangrijke problemen als heimwee, thuis en werk werden vergeten en het werd een avond om niet te vergeten. De avond ging snel voorbij en voor we het wisten lagen we zij aan zij in de hangmatten te snurken in de o zo comfortabele hangmatten, Ahum.. Waarom lijken die dingen in films toch zo goddelijk?
Na een vroege zonsopgang gezien te hebben maakte ik de rest van de groep wakker, ontbeten we en liepen we naar het tweede kamp toe. Wat we daar aantroffen is niet met woorden te omschrijven, daarom komen de foto's snel jullie kant op en als voorproefje alvast een refrein:
''op een onbewoond eiland
loopt niemand voor je neus
ja je voelt je d'r blij want
lekker leven is de leus
geen, pietsie pech want je hoeft er niets
valt er niet van je fiets
ligt op je luie haidewiets
drinkt met je billen bloot
melk uit een kokosnoot
je wordt vanzelluf groot
op een onbewoond eiland
zijn alle dagen fijn
op een onbewoond eiland
daar zou ik willen zijn''
Dus na een dag heerlijk aan het stand, lekker eten en dubbel liggen om kaartspelletjes en een uitbeeldspel was het alweer tijd om te gaan slapen, de mannen stoer nog een keer in een hangmat, de dames ''comfortabel'' op de grond in een tent. De volgende ochtend wilde ik toch graag laten zien hoe mooi de zonsopgang, dus maakte ik ze allemaal wakker. Op Marel na, die bleef nog lekker liggen. Daarna lekker ontbijten en een half dagje strand(Sven niet die was verbrand, smeren helpt dus toch goed). Op de terugweg naar de bewoonde wereld probeerden we het spel Backup te begrijpen, maar de uitleg was enigszins verwarrend. Na een half uur hadden we het eindelijk onder de knie en vlogen de beroemdheden over tafel. De wandeling bergop ging daardoor lekker snel voorbij.
Om deze fantastische twee dagen goed af te sluiten en omdat Sven en ik een grote mond hadden over onze kookkunsten hebben we die avond nog samen een bietenrisoto gegeten. Waarna we alle vier voldaan en tevreden onze hotelkamers opzochten met in ons achterhoofd de afspraak dat we elkaar snel in Amsterdam zouden treffen!
Toen waren we ineens na twee intense dagen weer met zijn tweeën. Het reistempo moest behoorlijk worden opgeschroefd. We hadden onszelf twee weken gegeven om naar Argentinië te reizen, inclusief vier dagen met Leonie en de hotspots van Bolivia. We vlogen op Cali en troffen daar Lous weer die met ons meereisde naar Quito. We zouden daar Leonie ontmoeten en gelijk doorgaan naar Montanita, maar we konden Leonie nergens vinden. Net toen we een hostel geboekt hadden kwam er een teken van leven van Leonie, maar we hadden al besloten om de volgende dag pas richting Montanita te gaan dus zouden we haar daar treffen.
Tijdens de extra dag in Quito lieten we Lous de stad zien. Alle mooie plekjes werden aangedaan en de gevaarlijke berg met het Maria-beeld werd beklommen. Omdat Lous de volgende dag jarig was zijn we heerlijk uit eten geweest en hebben we de lekkerste taartjes van Quito gegeten. En veel!
Montanita
Dezelfde avond nog reisden we af naar Montanita, naar het strand. We troffen een heerlijk hostel met zwembad, had Leonie toch even goed geregeld. Vier dagen van uitrusten, spelletjes, chillen en verbranden op het strand volgenden. Heerlijk even bijgekomen voor het volgende deel van onze reis.
Na drie nachtbussen, the floating islands, een korte nacht in een normaal bed en een dagbus verder kwamen we na in totaal 60 uur bus aan in La Paz de hoofdstad van Bolivia. Waar we ons reistempo lekker hoog hielden door gelijk de volgende dag de eerste Hotspot van Bolivia aan te doen.
Death Road
Het is half 7 `s ochtends we zitten in café Alexander. Met moeite krijg ik mijn ontbijt naar binnen. Ik ben ontzettend zenuwachtig. Mijn maag draait zich om, maar tegenover mij zit Jip volop te genieten van zijn omelet met champignons. Over een uur gaat het beginnen de Death Road. Met een mountainbike rijden we ´s werelds gevaarlijkste weg af. Toch maar even geniet van dit ontbijt. Het kan de laatste zijn...
Even wat voorgeschiedenis over deze onderneming. Gewoon ter verduidelijking:
De weg is aangelegd in de jaren ´30 tijdens de Chaco oorlog tussen Bolivia en Paraguay. Deze weg is een van de weinige wegen die de amazone verbindt met La Paz. Het is 65 km lang en daalt 3300 meter Je gaat vrij snel van het ijskoude berggebied naar de tropische regenwoud. Deze weg is jarenlang gebruikt als een transportweg. Later is er een nieuwe weg gebouwd van asfalt waardoor het niet meer gebruikt wordt voor transport. Alleen nog door dear devils op de mountainbike.
Deze weg is zeer smal (3.2 m) heeft geen vangrail en heeft diepe afgronden (+/- 600m). Een perfecte formule voor ongevallen die dodelijk aflopen. In 1983 is een bus met 100 passagiers naar beneden gedonderd. Later zijn er ook veel mountainbiker omgekomen. De teller staat nu ongeveer op 36 dode fietsers. De laatste is in januari 2012 omgekomen.
Dus vandaar krijg ik mijn ei niet weg. Maar we hebben wel voorbereidingen getroffen. De term "dubbel Dutch" is niet voor niets een Nederlandse term. Wij zaten dus bij de beste agency. Met de beste mountainbikes en de beste gidsen. Een goed keuze later daar meer over...
Het is nu 7:30. Mijn ei is op en we stappen dan eindelijk in de bus omhoog. We maken kennis met de groep en we gaan steeds hoger en hoger richting de sneeuwgrens. De thermokleding gaat aan en we bereiken de top van 4700 meter. In de sneeuw maken we kennis met onze gevaar/vriend op twee wielen. Het is nu inmiddels 9:30 en we dalen. Nu nog op asfalt .
Dit is easy denk ik. Het is even warmdraaien, zeg maar. We zijn de sneeuwgrens alweer voorbij en we hebben een prachtige dag uitgekozen dus de kleren gaan weer uit en we rijden naar de officiële Death Road. Daar aangekomen geeft onze instructeur Markus de laatste instructies. Belangrijkste: kijk niet teveel om je heen . De omgeving is prachtig maar ook gevaarlijk. Kijk je naar links dan draait je lichaam ook naar links en spoedig naar beneden. En dan is het tijd om te beginnen:
Ik tril. Fuck! waarom tril ik. Adrenaline giert door mijn lichaam en we zijn nog niet eens begonnen. En het enige waar Jip over klaagt is dat hij dorst heeft. Klote waar ben ik aan begonnen. Markus legt nog even uit dat we links gaan rijden. Niet aan de bergzijde van de weg maar langs de afgrond. Ik geloof mijn oren niet, maar ik heb geen tijd om hierover te klagen want het is mijn beurt om te gaan. En daar ga ik. Ik ga gewoon echt! Ik fiets over de Death Road. Wat ben ik een idioot. Nee Sven dit is niet het moment om je ogen dicht te doen. Je moet fietsten!
Dit is een kort stukje uit mijn gedachte. Een half uur later voel ik me kiplekker op de fiets en ben ik al lekker aan het scheuren. En man wat is dit kicken zeg. Het is ontzettend mooi en we genieten er allemaal van. De tijd vliegt voorbij en voor ik het wist zat ik al aan de lunch. We hebben op dat moment 1/3 erop zitten en we hebben het steilste stuk achter de rug. Maar waarschuwt Markus ons. Het komende stuk is minder stijl, maar wel smaller en 80% van de ongelukken gebeurd in dit stuk.
En daar gaan we weer. Bocht 1....Bocht 2,3,4,5,6. REMMEN! Wat is hier aan de hand denk ik. Een file van 4 bussen midden op de weg. En er is paniek, het hangt in de lucht. De Death Road bewijst zijn naam, er is iemand naar beneden gedonderd. Zeker 30 meter op een heel steile afgrond. En nu bewijst de dubbel Dutch zijn waarde, want wij zijn de enige maatschappij met een reddingsset met touwen e.d. Zonder ons kon deze man echt nooit gered worden. En het is ongelooflijk, want hij is gewoon ongedeerd. Geen botbreuken helemaal niks. Echt een WONDER.
Zo zat ik eerst heerlijk op de fiets en nu ben ik toch weer wat onzeker. Dus ik daal nu op mijn gemak-je en veilig de berg af. En voor ik het wist kon ik toch eindelijk zeggen dat ik een echte survivor van de Death Road ben. Dus het was eindelijk tijd voor bier en ontspanning en lekker eten. Oh en wat was ik blij, zo ontzettend blij dat ik het overleeft had.
Helaas was ik nog niet helemaal veilig. We moesten nog terug via die klote weg omhoog. Met open mond staar ik Markus aan. Ik hoor mijzelf vragen of Markus het nog een keer wilt herhalen. "Yes Sven we go up the same way we went down" Met enig twijfel stap ik dan toch de bus in.
Het volgende stuk van het verslag is nogal incompleet. Ik had namelijk mijn ogen dicht het grootste deel van de reis. Want overdag was het heerlijk weer, maar `s avonds de berg op was het mistig, regenachtig en er was een harde wind. Doodeng dus! Dus 3 uur later wat als een eeuwigheid aanvoelde hoorde ik Markus de verlossende woorden zeggen: "Lady`s and Gentleman you´ve survided Death Road twice!"
Dus we hebben het overleefd en ik heb er erg van genoten. Maar ik ben nog nooit zo ontzettend bang geweest.
Death Road
Alexander Caf'e 0630 uur, ik ben licht gespannen. Dezelfde spanning die ik vroeger altijd voelde voor NK's EJK's en andere belangrijke wedstrijden. Een heerlijk gevoel! Maar bovenal voel ik honger. Tegenover me zit een bleke jongen die ogenschijnlijk moeite heeft met het opeten van zijn ontbijt. Maar hoe kan dat? Het eten is goddelijk. En hij is stil, terwijl normaal op dit tijdstip mijn oren van m'n kop afgelult worden en ik chagrijnig voor me uit zit te staren. Maar ik voel me goed, heb er zin in en ben er klaar voor!
Boven op de berg sluipt er toch wat angst in, maar het slokje alcohol doet me goed. Eerst een stuk asfalt, heerlijk zoeven we snel naar beneden. Ik ben schijnbaar een goede daler want niemand houdt de gids bij behalve ik. Dan komen we aan bij het echte begin van de Death Road(DR). Sven is lijkbleek en nog steeds stil. Ik word nu ook wat stiller. De combinatie van hoogtevrees en mijn reputatie 'onhandig' is niet heel bevorderlijk op deze dodelijke weg. Toch verdwijnt mijn angst heel snel en ga ik in het tempo van de gids mee. Springen over grote stenen, scheuren door de bochten en rijden over de richels van de afgrond hoorde er allemaal bij. De adrenaline giert door mijn lichaam en ik voel me top! Bij de pauze zie ik dat Sven er ook plezier in heeft gekregen. Hij staat met een grote grijns van geluk zijn sandwich op te eten. We weten het allebei, we gaan dit overleven!
Tot plots vlak na de pauze ineens alle volgauto's na een bocht staan geparkeerd. Dat het serieus is kan ik aan het gezicht van Marcus, de gids, aflezen. Er is iemand het ravijn in gedonderd. Maar dan zien we hem, hij zit op een boomstronk en het lijkt alsof ie zich verveeld. Hij heeft niets gebroken en dat terwijl het toch een val van 25meter naar is geweest. Wat een geluksvogel!
Na een uur wachten op onze volgauto, die het wonder moest redden, konden we eindelijk weer verder. Ik ga weer in het oude tempo verder, snel achter Marcus aan. Voor ons rijden drie trage meisjes van een andere groep. Marcus haalt ze met gemak in, want de weg is breed. Snel erachteraan, nu is de weg nog breed. Maar nee, wat doet dat wicht nu? Shit ze valt. Nee nee nee, haar fiets versperd de weg. Afremmen, shit dat lukt niet meer. Uitwijken dan, maar nee niet te veel. De afgrond is te dichtbij. PATS BOEM, daar lig ik dan een halve meter naast de afgrond, gevallen op m'n pols en heup.
Gelukkig is er snel hulp en word ik verzorgd door de volgauto. De gidsen zeggen dat ik de auto in moet en daarmee naar beneden word vervoerd. Maar nee dat wil ik niet, ik wil hem uitrijden. Ik doe alsof ik nauwelijks pijn heb en ze laten me gelukkig doorgaan naar beneden. Ik voel me als Woutje Poels, die na het prikkeldraad incident toch nog de etappe uitrijdt. En met een ontzettend overwinningsgevoel haal ik het einde waar Sven met een glimlach me staat op te wachten. We hebben het echt overleefd!
Tijdens het verzorgen van mijn wonden hoor ik echter de gids zeggen dat we de DR weer omhoog gaan met de auto en niet de veilige weg gaan nemen. Maar niet tegen Sven vertellen, hij merkt het snel genoeg. De weg terug gaat redelijk voorspoedig. Totdat het donker wordt en het gaat stormen. Tegen over me wordt iemand stiller en bleker. Hij gaat zo dicht mogelijk tegen de gids aanzitten. Alsof hij dan veiliger is. ''Als we gaan dan gaan we met z'n allen'' klonk ooit in een feestnummer en is toepasselijker dan nooit te voren. Enkele angstige uren later komen we dan toch veilig aan in La Paz. En daar horen we het heugelijke nieuws dat we een koning krijgen! Op een of andere manier staat het kippenvel op m'n armen. Die Bea!
Uyuni, Salt flats
Nadat we de volgende dag genoten hadden dat we nog in leven waren zijn we richting Uyuni vertrokken. Aldaar werden we overvallen door 20 tour operators die allemaal de tour aanboden die we wilden doen. Na er een uitgekozen te hebben de Jeep in waar we de volgende drie dagen in zouden vertoeven. We hadden geluk want we zaten met zes jongeren, terwijl de oudere toerist er veelvuldig vertegenwoordigt was. Na een stom toeristisch treinenkerkhof reden we door het water naar het midden van de Salt Flats. Deze stonden namelijk onder water doordat het regenseizoen was. Dat gaf een magisch effect. Het werd een grote spiegel, waardoor je niet meer de ondergrond zag en het leek alsof je zweefde. Als de hemel bestaat, dan ziet het er zo uit!
Voor de volgende dag wisten we niet wat we moesten verwachten. De Salt Flats hadden we immers al gehad. Afwachten dus. Er bleek nog een verbazingwekkend stuk natuurgebied aan vast te zitten. Gedurende de hele dag stonden onze monden open van verwondering. Elke berg, elk meer had op z'n minst zeven verschillende gezichten die allen net zo mooi of mooier waren dan de voorgaande. En er waren flamingo's! Verder ga ik niet beschrijven hoe het eruit ziet. Je zult de foto's moeten afwachten of er zelf naar toe gaan. Dat laatste is trouwens een grote aanrader! Dag drie was overigens het zelfde verhaal.
Argentinië!
Eindelijk zijn we er dan. Het beloofde land waarom deze reis in eerste instantie begon. Bij de grens ontmoette we twee Colombiaanse dames die woonachtig in Buenos Aires zijn. En de tweede BBQ-afspraak was geboren! Het land valt tot dusver niet tegen, integendeel het is geweldig! Behoorlijk westers, leuke mensen, heerlijke wijnen en Fantastisch vlees!
We zijn er nu twee dagen en we zijn al naar een voetbalwedstrijd geweest, hebben drie flessen wijn op(die hielpen erg met het schrijven van dit verhaal, samen met de support vanuit Nederland) en hebben de eerste stukken vlees van de barbecue naar binnen gewerkt. This country is going to be awesome!!!!
Gefeliciteerd 50!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
