08-12-2012

Deze keer laat ik de situatie schets achterwege. We zitten nu namelijk in een smerig internetcafé onze tijd te verdoen, hopelijk jullie te vermaken met de verhalen van de avonturen die we hebben beleefd, maar dat is dan ook het enige nuttige van vandaag.

Laatste dagen Huanchaco

In Huanchaco hebben we ons nog zo'n twee of drie dagen vermaakt met het genieten van de zee, lekker zelf koken en verder zo weinig mogelijk doen. Onze Duitse vriend vertrok een dag eerder dan ons naar Mancora, een ander surfparadijs, om volgens zijn woorden de echte golven op te zoeken. Domme fout. Onze laatste surfdag was echt fantastisch! De hele dag goede en hoge golven, tenminste in onze ogen, en we kregen het surfen echt onder de knie. De ene na de andere golf kreeg van ons een koekje van eigen deeg. Maar volgens de Duitser moesten we echt in Mancora ook nog een paar golven te grazen nemen. En zoals algemeen bekend houden Duitsers er niet van als er niet naar ze geluisterd wordt. Wij dus maar met hangende pootjes op naar Mancora. Gelukkig is dit plaatsje wel acht uur de goede kant op richting Ecuador.

Mancora
Inderdaad, Mancora is een surfparadijs, met name als het high season is. Helaas was dat toen nog niet het geval dus was het een beetje saai. In Huanchaco hadden we veel gesurft met locals, maar in Mancora waren die in geen velden of wegen te bekenen. Gelukkig had ons hostel een heerlijk zwembad, was het eten redelijk goed(koop) en hadden ze er acties zoals 3x 625ml bier voor 10 soles(€3,30). Maakt het natuurlijk alweer een stuk leuker! Daarom toch maar twee dagen daar doorgebracht en de tweede avond met een rechtstreekse nachtbus naar Cuenca, Ecuador. Peruaans rechtstreeks is helaas hetzelfde als Peruaans op tijd komen. We werden er bij de grens uitgeflikkerd(1 uur 's nachts) en moesten met een papiertje van de volgende busorganisatie maar uitzoeken hoe we daar kwamen. Gelukkig kwam er na zo'n twintig minuten een taxi langsgereden en bood een Ecuadoriaan aan om het voor ons te regelen(hij onderging hetzelfde). Na de korte taxi-rit bleek al snel waarom hij dit wilde, want wij draaiden op voor de kosten en het was een leuk prijsje. De toon voor de rest van de nacht was gezet. Een hele oude gammele bus die net zo goedkoop was als dat hij eruit zag. We hadden helaas in Mancora zo'n €30,- pp betaald en op ons ticket voor de rest van de nacht stond dat het intotaal $14,- was terwijl dit deel drie keer zo lang duurde als het eerste deel. Weer opgelicht dus.

Cuenca
's Ochtends om zes uur kwamen we aan in Cuenca. We hadden in via de lonely planet een hostel opgezocht, maar toen we daar aankwamen bleek deze dicht tot 9 uur. Het hostel ernaast was gelukkig wel open en bij toeval stond de eigenaar op straat. Hij had nog een kamer over. Er was echter één maar: in de kamer was er alleen een kleine twijfelaar als bed. Het waren zeker geen koude nachten in Cuenca.

Na een aantal uur geslapen(ik) of genikst(Sven) te hebben gingen we de stad maar eens verkennen. We gingen zonder hoge verwachtingen de stad in, het was immers een stad en als je de vorige verhalen gelezen hebt weet je wat we daarvan vinden. (Als je die niet gelezen hebt toch maar even snel doen. Wel zo aardig voor ons, wij nemen ook de moeite om het voor jullie te schrijven, kunnen we best iets voor terug verwachten.) Maar och! Wat een leuke stad! Mooie architectuur, hele vreindelijke inwoners, grote markt, goede koffie zaken en gezellige kroegjes. Deze stad ontving ons met open armen en we genoten met volle teugen. Dagtripjes werden gemaakt oa naar de thermale baden(waar we werden nagefloten door de dames die ons heel interessant vonden), looptochten door de stad, maar met name hebben we menig café en kroeg bezocht. Genieten hoef je niet te leren, dat moet je doen!

Cuy
Sinds onze aankomst in Peru hing er ons iets boven het hoofd. We wisten het goed uit te stellen, mede door mijn toedoen, maar nu konden we er echt met geen mogelijkheid meer onderuit.De tijd was gekomen, er stond een Cuy op ons te wachten. Geen koei zoals in Nederland maar zo'n beestje wat met regelmaat terug te vinden is op de slaapkamer van Nederlandse kinders. Juist een cavia. Toen we het restaurant binnen kwamen draaide er al één rond aan het spit. Onze magen draaiden zich rustig om en de zenuwen gierden door ons lichaam. Sven had ooit al een klein stukje geproefd, maar dat was niets vergeleken met wat ons nu stond te wachten; een hele Cuy voor twee personen. Het ergste was nog dat ze hem nog een uur moesten garen en wij er al die tijd tegenaan moesten kijken tot de cavia zonder haar veranderde in ons avondeten. Er kwamen meer gezinnen binnen en het spit raakte behoorlijk vol. Het is naar het schijnt traditie om op speciale gelegenheden met het gehele gezin een Cuy te eten. Wij voelden ons de dagen voor dit avondmaal ook behoorlijk feestelijk, maar dat was voorbij zodra we het restaurant binnen stapten.
60 lange minuten later was het zover, de ober begon onze tafel klaar te maken voor onze grootste angst van dat moment. Korte tijd daarna hoorden we gekraak van botjes, de kok leefde zich alvast uit op ons eten zodat het voor ons iets makkelijker werd. Toen het arme beestje op onze tafel lag droop het angstzweet van onze gezichten af. De ober zag dit en wilde het graag met onze camera vastleggen. Aarzelend beonnen we te eten. Sven was de stoere en peuzelde er al snel lustig op los, scheurde de stukjes vlees van de kleine botjes en begon er zelfs mee te spelen. Ik was lang niet zo moedig en haalde het vlees er keurig met mes en vork van het geraamte, zoals een echte heer betaamd. Halverwege werd ik het gepriegel zat en besloot ik Sven maar te volgen. We kregen er allebei lol in en de pootjes vlogen over de tafel heen. De ober vond dat niet zo'n goed idee. Want het was zo, naar ik begreep, respectloos naar de traditie toe. Wel mochten we een lesje cavia-anatomie uitvoeren. Dus onder toeziend oog van de chef en zijn personeelsleden hebben we weer een keurige cavia in elkaar geflanst van alle schoongegeten botjes en het kraakbeen. Met goedgevulde buik besloten we om in onze inmiddels al stamkroeg nog een biertje te gaan drinken voordat we de volgende dag naar Baños vertrokken.

Baños
Na een relatief korte busreis kwamen we aan in Baños. Hét dorp in Ecuador voor de adventures sports. We gingen weer toffe dingen doen! We zaten alleen nog wel in de relax-modus dus de eerste dag vloog voorbij zondat de we er erg in hadden. Dag twee dus maar wat doen. Na lang getwijfeld te hebben over het huren van een motor toch maar gekozen voor de veilige optie. Een buggy. Met dit geinige karretje gingen we naar de cascada's(watervallen) in de buurt. Ik, als echte koerier, kreeg van Sven het voorrecht om als eerste te mogen sturen. De cascada's werden niet gevonden maar het rijden was leuk! Dat vond Sven ook, want toen hij eenmaal achter het stuur zat kreeg ik hem er niet meer achter vandaan.
De derde dag gingen we canyoningen. Abseilen in watervallen in ons geval. De watervallen waren tussen de 10m en schrik niet 45m hoog. Mijn hoogte vrees werd nogmaal op de proef gesteld. De eerste cascada's waren cool, mede door onze gids genaamd Angel. Wel een gekke naam voor de duivel. Hij had er lol in ons te laten schrikken door op onverwachte momenten het touw te laten vieren, vooral Sven moest het ontgelden. Maar eigenlijk zaten onze gedachten de hele tijd bij de laatste waterval van 45m hoog. Ik wilde graag als eerste zodat ik voor Sven kon checken of het allemaal wel veilig was. Dus ik hing daar in m'n tuigje aan een touwtje op 45m hoogte. Zegt de gids: Jump! Maar mijn benen deden geen Jump. Ze bleven rustig staan waar ze stonden. De gids vond het maar watjes-gedrag maar na enige smeekbeden hoefde ik niet te springen en liet hij me rustig zakken. Het was gelukkig naast dat het heel spannend was ook heel erg mooi. Doordat de zon op het vallende water scheen kwamen er overal regenbogen te voorschijn! Nadat ik weer veilig met trillende benen op de grond stond was het de beurd aan Sven. Het duurde bij hem ook even voordat hij begreep dat het geen abseilen werd maar springen maar uiteindelijk deed hij het toch. Met een oerkreun van schrik weliswaar. Ik vermoed dat hij het deed om van mij te winnen. Ik moet mijn meerdere in deze ook bekennen. Al jaren is dit mijn zwakste punt helaas.

Quito
Nadat we deze sporten achter de rug waren werd het tijd om weer te verkassen. Het werd Quito, weer een grote stad, bah! Gelukkig troffen we hier Leonie. Een oude bekende uit het prachtige Cusco. Hadden we eindelijk weer een maatje van die goede tijd! En het beste is nog dat ze een kaartfanaat is. Konden we eindelijk weer kaarten! Was met zijn tweeen niet zo'n succes gebleken namelijk. Samen met haar hebben we 's ochtends Quito verkend en geloof het of niet, het was best leuk. 's Middags en 's avonds vooral in de kroeg gezeten, bier gedronken en gekaart. Zelfs nog een nieuw spel geleerd: Cuarenta! Een paar basisregels:
1 Je speelt met 2 of 4 personen
2 Per ronde krijgt iedere speler 5 kaarten
3 de 8en 9ens en 10en moeten eruit. Deze geven de punten aan
4 je deelt tegen de klok in
5 je moet paren van 2 maken, dan win de de kaarten
6 je moet zoveel mogelijk kaarten winnen
7 als de deelstapel op is tel je de gewonnen kaarten. Bij meer dan 19 begin je te tellen bij 6 21e kaart is 7 punten etc
8 je wint als je 40 punten hebt(Cuarenta)

Niet logisch en duidelijk? Voor ons ook niet. We leggen het wel een keer in Nederland uit!

De tweede dag in Quito gingen we samen met 5 dames, waaronder Leonie, naar Otovalle. De grootste markt van Ecuador. Heren, niet doen het is een nachtmerrie! We waren de shoppende dames ook na 5 minuten al kwijt en vonden ze pas weer bij de lunch.

Voor de rest van de dag werd er nog fanatiek gekaart en door Sven en mij een jungle tocht geregeld.

Jungle tour! Dag 0 Lago Agrio

We moesten voor de jungle tour een dag van te voren vertrekken uit Quito. Het was nog zo'n 8 uur rijden naar Lago Agrio. De rit ging zo snel dat we er maar 6 uur over deden, voor ons ook iets nieuws te vroeg ergens aankomen. Maar daardoor kwamen we om 5 uur aan bij het meeting point waar we konden ontbijten. De vriendelijke gastheer van dit hotel wilde ons niet binnen hebben en zo zaten we ruim een uur te knikkebollen op de stoep. Onze groep was mooi op tijd compleet op een Canadees gezin na. Deze mensen kregen het voor elkaar om op het tijdstip van vertrek nog even een uitgebreid ontbijt te bestellen en rustig te nuttigen. We moesten aardig wat tellen voordat het weer rustig werd in onze koppies.

Dag 1 varen, varen, varen
Met een bus vertrokken we uit Lago naar de jungle(1,5 uur rijden) ik sliep geloof ik binnen een minuut dus kan er niet veel over vertellen. Na deze korte rit gingen we een boot in. Een langwerpige sloep met een flinke motor achterop. Onze gedachten gingen onmiddelijk naar onze bijna zinkpartij in de Amsterdamse wateren met Red en Ber. Hopelijk was deze stuurman wel betrouwbaar.

De tocht was magisch. Het riviertje is ongeveer zo smal als de grachten van Amsterdam en de oevers waren bedekt met struiken en 40 meter hoge bomen. De kleine gids Guido zat voorop met zijn verrekijker de oevers af te speuren naar dieren. Zo af en toe liet hij de boot stoppen zodat we de dieren goed konden bekijken. Sven zat op dat moment lekker op de praatstoel terwijl ik graag in stilte wilde genieten. Dat werd dus ook vriendelijk medegedeeld waarna hij ook stil genoot van de bijzondere natuur, vogels en dieren. twee uur varen later kwamen we aan in het kamp. Een kamp precies zoals je je voorsteld; houten huisjes op palen met rieten daken en overal hangmatten om te rusten. Dat gingen we dus ook maar snel doen!
Een uurtje later weer de boot in opnieuw opzoek naar dieren. Verschillende vogels, rode apen werden gespot. Met als absoluut hoogtepunt tot dan toe een roze dolfijn! Wij dol blij! Dit moment van het jaar is het namelijk zeldzaam om deze te spotten. Gejoel klonk dus vantuit de boot. Tien minuten later verbijstering. De gids stelde op Lugano Grande voor om te gaan zwemmen. In water waar anaconda's, piranha's en kaaimannen leven. Aarzelend werden de zwembroeken aangetrokken. Twee personen lagen toen echter al in het water. Deze hadden al 1,5 maand niet echt gezwommen. De lust naar het water was dus groot en de angst voor de dieren vergeten. Na een zwempartij van 20 minuten onder de ondergaande zon werd het tijd om terug te keren naar het kamp. Onderweg terug werd door de gids een Kaaiman gevonden! Deze posseerde op het land goed voor ons en vanuit alle kanten werden foto's gemaakt. Hierna toch echt door naar het kamp. Veel indrukken en dus vermoeid. Slapen bleek ietwat lastiger dan gedacht want we hadden huisdieren: kikkers, kakkerlakken zo groot als muizen en tarantula's(vogelspinnen).

Dag 2.1 Jungle wandeling
Wederom een druk schema. 's Ochtends een wandeling door de echte jungle. Onderweg weer de dolfijn gezien, geluksvogels dat we zijn! Tijdens het lopen werd veel uitgelegd over diverse flora en fauna, kwamen we spinnen (wolfsspin) en veel insecten tegen. Ook de gifkikker uit alle indianenfilms werd aanschouwd. Prachtige felle rode, gele, groene, witte en zwarte kleuren had het kleine beestje. Verder heb ik een sprintje getrokken tegen een loopboom. Wilde Sven zwemmen in het moeras en waren we de gids bijna kwijt.

2.2
's Middags weer lekker siesta gehouden gevolgd door wederom een boottocht. Een speciale ditmaal. We gingen piranha's vissen met biefstuk als aas. De vissen waren zo snel dat het vlees er al bijna af was voordat het water geraakt was. Sven had vroeger al veel geoefend in Nederlandse slootjes en haalde al snel een happende rakker op het droge. Trots dat ie was! En terecht ook, knappe prestatie. Mijn hengel bleef leeg.. Sven ging rustig verder en kreeg het voor elkaar om nog een grotere op te vissen. Deze vloepte van zijn haakje af zo de boot in tussen onze voeten. Het monster bleef happen naar onze tenen maar de gids was gelukkig onze reddende engel. Ik beleef helaas nog steeds achter met een lege hengel. De druk werd hoger, ik moest natuurlijk op zijn minst een visje vangen en de tijd was al bijna om. De stuurman starte de motor al om te gaan, toen precies op dat moment mijn hengel een halve meter naar beneden schoot. Blijkbaar had een vis mijn gebed gehoord! Na een zwaar gevecht van 10 seconden kreeg ik het dan toch voor elkaar om deze krachtpatser in de boot te halen, een joekel van een piranha, met tanden van een leeuw keek me recht in mijn ogen. Het was de kleinste van de avond, maar hij telt natuurlijk wel!

Na het vissen stond de nachtwandeling op het programma. In het pikke donker de jungle door. De meest afschuwelijke insecten kwamen te voorschijn. Spinnen, kakkerlakken en insecten waarvan ik nog nooit gehoord heb en ook nooit meer van wil horen. Mooi waren ze niet, interessant en angstaanjagend wel. Trouwens ook nog een slangetje gezien! Op een gegeven moment vroeg de gids aan ons of we allemaal onze zaklamp uit wilden doen, zodat we het echte donker konden ervaren. Donker was het. Drie minuten lang geen licht om je heen terwijl je allerlei diertjes over je voeten voelt lopen. Uiteindelijk kwam de gids met een stuk boomschors met een bepaalde schimmel die licht geeft, daar was het allemaal voor te doen. Daarna snel terug in de boot naar het kamp voordat de poema tevoorschijn kwam. Het was het helemaal helder die avond en daardoor konden wij de mooiste sterrenhemel(tot dan toe) ooit aanschouwen.

Dag 3, kokkerellen in de jungle
Deze dag gingen we op bezoek bij de orginele bewoners van de jungle. Onderweg ging de gids bijna van zijn stokje: er waren zoveel dieren te zien dat hij ze met geen 10 vingers aanwijzen kon. Toekans, vier verschillende soorten apen, stinky turky's, vogels, anaconda's, dolfijnen en ga zo maar door. Guido was dan ook blij toen hij even kon rustern terwijl wij bij de bewoners gingen kijken. Samen met een oude ''big mama'' gingen we de wortels van een plant oogsten en deze bewerken tot een soort brood. Ondertussen kwam Nacho, de dorpsaap, binnen en begon alles te eten wat hij grijpen kon. Iets te veel want hij ging behoorlijk over zijn nek. Gelukkig kon ik op tijd weg komen, maar die arme Sven niet met zijn rechtervoet, bleh. Toen ik luttele seconden daarna de onderkant mijn tas afveegde voelde ik iets geks. Ik schrok gooide mijn tas van me af en sprong achteruit zo bij Sven op schoot. Toen zag ik pas wat het was; een wolfsspin. Niet dodelijk, wel extreem pijnlijk. De gids schrok er ook van want de spin zat in de aanvalshouding en dan kan hij schijnbaar vrij ver springen. Ik krijg nog steeds rillingen over mijn rug als ik eraan denk. Gelukkig konden we snel door naar de Shaman(medicijnman) die Sven heeft onderzocht op eventuele gebreken en mijn rugpijn heeft verholpen door me te pijnigen met een stekelige tak.

's Avonds nog een boottocht naar Laguna Grande. Weer lekker gezwommen! De Canadeze familie wilden een zwemwedstrijdje doen met Sven en mij. Leuke uitdaging, ook al wisten we natuurlijk dat we ze met huid en haar op zouden eten. En uiteraard won ik drie van de drie wedstrijden. Sven stribbelde nog even tegen door mij te betichten van valsspelen, maar hield al snel op. Hij weet ook wel dat ik gewoon de beste ben.
Het was helaas alweer de laatste avond in de jungle jammergenoeg. We waren eindelijk gewend aan de huisdieren en genoten volop van het wakker worden met het geluid dat de vogels en krekels maakten.

Dag 4, Adios jungle
's Ochtends vroeg een tocht met de boot, omdat de kans dan heel groot is om dieren te spotten. En het waren er veel. De papagaaien vlogen ons om de oren en de apen bekogelden ons met besjes. We keken onze ogen uit! Er stond nog wel iets op onze verlanglijstje, de reuzen anaconda. De dagen ervoor was de reuzen slang(>6m) al meerdere malen gezien tussen de wortels van een omgevallen boom. We gingen dus ook vol verwachting die kant van zijn hol op. De gidsen bekeken het hol van boven, onder en zelfs van de binnenkant. Maar helaas, dikke domper hij was er niet. Enigszins teleurgesteld gingen we terug naar het kamp om de kakkerlakken uit de spullen te vissen en in te pakken. De boottocht was vermoeiend. We zaten naar een Canadeze dame(niet van de familie) die vond dat de hele wereld zich moest aanpassen aan de Canadeze maatstaven omdat deze ''normaal'' zijn. Ook kon ze: ''That's so unbelievably hilarious!'' zeggen zonder ook maar een mondhoek te bewegen, zucht.

Tijdens de busrit van Lago Agrio zijn we twee keer gestopt door millitairen die een controlle uitvoerden. Dit terwijl we dat nog nooit hadden meegemaakt hiervoor. In Quito kwamen we erachter dat het was omdat er een mega groot festijn was. Een feest met duizenden dronke mensen waarvan er zeker tien in onze straat dronken op de grond lagen te kotsen.

Nu zijn we na een rit met de stadsbus, bus, taxi, grensovergang, taxi, taxi om te pinnen, bus, wandeltocht en 24 uur later aangekomen in Popayan waar we vandaag vol maken en vanavond weer de nachtbus pakken naar Neiva, naar een prachtige woestijn waar je naar het schijnt het beste naar de sterren kunt kijken.

(dit was zondag 08-12-2012 geschreven. Helaas kreeg ik het verslag toen niet helemaal af. We hebben dus al een sterrenhemel bekeken, maar dat lijkt me een mooi begin voor een nieuw verslag!)